Połączenie wyspy i kampusu uniwersyteckiego pozwala stworzyć unikatowy, zamknięty ekosytem.
Wyspa jest sama w sobie zamkniętym i wyizolowanym światem tak samo jak kampus uniwersytecki. Oba te elementy stanowią pewną formę odseparowanego świata gdzie żyją ludzie.
Naturalne rozczłonkowanie wyspy stworzyło problem spójnej komunikacji między jej częściami. Aby uniknąć osiowego poruszania z punktu A do B szukaliśmy rozwiązania, które dało by ciągłość komunikacji między wszystkimi funkcjami. Analizując różne warianty połączenia poszczególnych wysepek doszliśmy do formy dwóch okręgów tworzących symbol nieskończoności. Stworzyło to wspólny element pozwalający połączyć wszystkie trzy wyspy w jeden duży kampus.Jednocześnie chcieliśmy uniknąć typowej sytuacji gdzie centralnym punktem jest ośrodek naukowy a pozostałe funkcje są mu podporządkowane i stanowią swojego rodzaju elementy podrzędne.
Stąd próba zrównania wszystkich funkcji poprzez umieszczenie jej na jednej ścieżce bez początku i końca.
Połączenie tych dwóch warunków sprawiło stworzenie struktury w formie symbolu nieskończoności wzdłuż której rozmieszczone zostały poszczególne bloki funkcjonalne na wyspie: w północnej części część akademicka – dormitoria z „central parkiem” do spędzania wolnego czasu w otoczeniu dzikiej zieleni, w środkowej części historyczna zabudowa adaptowana na funkcje uniwersyteckie oraz restauracje w południowej części z amfiteatrem utworzonym na podstawie istniejącego oktagonu.
Nasze rozwiązanie z to jednej strony uszanowanie historycznej zabudowy, której nie chcieliśmy przekształcać z drugiej strony wprowadzenie nowej struktury, płynnie przechodzącej przez całą wyspę otaczając historyczna zabudowę szanując jej byt.